2007

Bagong taon na ngayon. Wala akong maisip ilagay na entry dito sa aking blog na makapagbabago ng kinabukasan ng bansang Pilipinas. Hangal na kung hangal pero nais ko yun para sa bansa natin.

Ang magkaisa.
Ang malipol ang pagkagahaman ng mga namumuno.
Ang masugpo ang kahirapan.
Ang mapalaganap ang edukasyon.
Ang maitaguyod ang kaunlaran ng bansa para sa ikalulutas ng lahat ng problema ng lipunan.

Wala nang magugutom. Wala nang mamamatay na mahirap at walang kabuhayan. Wala nang magpuputa sa kalye. Wala nang kaguluhan at giyera.

Ganun ang gusto kong klase ng blog entry. Ang malipol at mawakasan ang lahat ng pambasang krisis at problema.

Eh kaso lang kahit kailan hindi magiging ganoon ang blog ko. Magpakilig siguro ng mga chicks at magpatawa ng mga may sakit sa utak pwede pa.

Pero ang lumutas ng problema? Malabo. No way hose-hey. Iilan lang kayong mga nagbabasa nito. Salamat nang marami sa inyo *sniff sniff*.

Ano nga ba ang maaari kong maiwan sa nakalipas na taon?

Isang memorabilia post na magtatatak sa isip ng mambabasa at masasabi niyang "aaah, oo nga no?". Tumpak. Magandang ideya. Brilliant. Incredible.

Paano ko gagawin yun? I have no fucking idea. Mukhang sinabaw na talaga ng tuluyan ang isipan ko sa sobrang kakakain ng ma-bestin na pagkain.

Pero syempre, sinisisi ko lang ang betsin. Sa simula't-simula naman talaga, wala akong balak gumawa ng isang makulay na blog entry. Tama na ang pagpapanggap.

Magbibigay ba ako ng review para sa nagdaang taon? Hindi na siguro. Lahat sila ginagawa na yata yun. Sapat na ang isang libong flashback para sa mga tao. Hindi na nila kailangan ang sa akin.

Ano ba naman ang maikukwento ko?

Ang bawat isang gabi ko na ginugugol ko sa panonood ng pornograpiya at bawat umagang ginugugol ko naman sa paglilinis ng produkto ng aking malikot na kaisipan?

Ang bawat beses na sumablay ako sa opisina at nahuli ng mga bisor sa paglalaro ng computer games tuwing oras ng trabaho?

Ang bawat pagkakataon na halos madurog ang ngipin ko kakakiskis nila sa isa't-isa dahil sa galit at halos maubos ang lakas ng tuhod ko dahil naman sa panlulumo, nang malaman kong babagsak nanaman ako sa subject ko?

Ang mga kabiguan ko sa pag-ibig na mala-One More Chance ang dating?

Ang mga adventure ko bilang estudyante at bilang isang jobseeker?

Ang pagkakaroon ko ng sakit na Dengue?

Ang alamat ng aking buhay bilang isang virgin?

Ang pagiging isang blogger at pagkakaroon ng maraming kausap sa Internet?

Ang simula ng katauhan ni Mariano?

Ano nga ba ang ikukwento ko at gagawan ko ng flashback?

Wag na. Meron pa akong isang buong taon para diyan. Di ako magpipilit para isiksik ang pag-iisip at pagaalala sa mga naganap na bagay. Saka na ang nakaraan.

KINABUKASAN MUNA ANG IISIPIN KO.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Okay, okay, tapos na ang drama. Sapat na ang bullshit na nabanggit ko sa itaas para madescribe nang BAHAGYA ang year 2007. Saka ko na ikukwento yang mga ganyang bagay.

Mukhang masigasig ang nagbabadyang bagong taon para sa akin. Maaga akong nagising para tumambay sa internet at maghintay ng agahan.

Dumating si agahan at ako'y sumalok ng noodles pero ako'y nagulat ng bahagya nang matikman ko ang lubos na kalinisan ng aking pagkain. Anak ng katuray, lasang sabon. Hindi dishwashing liquid, kundi lasang sabon.

Palaisipan tuloy sa akin kung sino ang naghugas ng mangkok na ginamit ko. Alam kong malabo na ako ang nakapaghugas ng mangkok na yun kasi halos mabura na ang design at mabutas na ang ilalim ng mangkok sa sobrang kuskos ko.

Ah, hayaan na lang. Sayang ang noodles. Malinis naman ang sabon. Sige lang sa kain.

Matapos ko namang uminom ng iced tea ay tyempong dumaan si Mang Tiago the Magtataho sa labas. Saktong-sakto ang pagdaan ng paborito kong tindero. Well, kasi wala naman talagang ibang tindero ng taho dito sa amin. Walang choice. Monopolized niya ang lugar.

Tahimik naman ngayon sa lugar namin di tulad ng mga nagdaang taon na nagpuputukan na sa alas diyes ng umaga. Maliban sa triple torotot team ng mga pamangkin ko na bumasag ng bahagya sa aking pinakaiingatang ear drums ay wala nang ibang ingay na maririnig. Kahit pa ang talakera kong kunsensya ay di ko man lang naulinigan sa ngayon.

May kakaibang lungkot ang bagong taon ngayon para sa akin. Sa anong dahilan ay hindi ko na matukoy pa. Marahil ay dahil ito ng pagbabawal ng Piccolo sa mga tindahan o kaya eh ng kawalang-lasa ng mga dating masasarap na puto bumbong. Wala akong sapat na dahilan.

Matapos mautusan ng kaunti, maggupit ng bigote ng hipon, magmall at magbihis-tao, tumambay ako sa bahay ng kaibigan ko.

Ang kaibigan kong matagal ko nang hindi nakasama dahil sa pagbabago ng aming layunin sa buhay.

Ang kaibigan kong anim na taon kong nakasalo sa matatamis na alaala ng buhay. Ang kaibigan kong karamay ko sa kalahati ng buhay ko noong highschool. Ang kaibigan kong ninanais kong makasamang muli sa buhay kong ito. Ang kaibigan kong matagal ko nang hindi nayayakap at nasasabihan ng mga katagang "mahal kita". Ang kaibigan kong kapiling sa hamon ng buhay, tawanan, at maging ang mga pinakaiiwasang iyakan.

Dinalaw ko ang kaibigan kong naging dahilan ng pagkakaroon ko ng status na

"In A Relationship"

sa Friendster.

Kaibigan, palagi kitang inii-stalk. Palagi akong nagmamasid ng mga litrato ninyo ng iyong "close friend". Palagi akong napapangiti sa mga kuha mong nagpapa-cute. Sa mga magaganda mong anggulo, at sa mga posing mo na masarap pagmasdan. At maging ang status mong "married", madalas kong inaabangan na maging "single".

Kaibigan, dinalaw kita para mangamusta.
Gusto kong malaman kung ano na ba ang meron sa mga sari-sarili nating buhay.
Nais kong matanto kung magsasalubong pa ba ang landas natin.
Gusto kong gumawa ng paraan, para lang maibalik ang pagkakaibigang nawala.

Kaibigan, happy new year. Namimiss na kita.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Masakit sa ulo ang magsulat ng mga EMO na bagay-bagay kaya dapat eh kumain na lang tayo ng tira-tira sa media noche.

Ngayon lang ang taon na di ako nakapagpaputok. Naubusan ako ng paborito kong plapla.

Dibale, next year eh di ako magpapalampas.