Educational

Galing ako sa itaas ng bahay namen. Katapat ng ilang classroom ng mga estudyante sa eskwelahan na nasa harap lang ng bahay namen.

Alam mo naman ang mga estudyante, mahaharot.

Di ko naman sinasabi na sinusutsutan ako nung mga babaeng talandi sa tuwing aakyat ako ng bahay na nakatapis lang ng tuwalya at nakabukol ang malaki kong tiyan.

Ang sinasabi ko lang eh alam ko na kung sino ang mabubuntis agad pagdating ng JS Prom nila.

Ayun, yung tatlong dalagitang napakalalakas tumili sa tuwing papatayin ng mga harot na binatilyo ang ilaw. Paulit-ulit pinapatay, paulit-ulit ding nagpapaluwa ng mga tinggle ang mga dalagitang malandutay kakatili. Tapos magaapiran sa isa't-isa. Ewan ko, baka mali lang ako, baka nagpapraktis sila ng role-playing. Rape-rape-an with the gym teacher. Magandang praktis sa teatro siguro pagdating nila ng college. Yun eh kung may balak pa silang mag-college o tumili na lang maghapon habang pinapatay-sindi ang ilaw.

O baka nagkakamali ako. Baka yung dalagang lumuluhod sa tuwing didilim ang kwarto. O baka naman yung isang babaeng nakangisi agad at matalas ang tingin sa lalakeng nasa harap niya.

Hindi ko alam. Basta ang alam ko magkakabuntisan yan sa JS Prom. Kahit yung pinakapangit pang babae. Lalo na yung isang napakakapal magpulbo na tuwing simula ng klase nagpupulbos ng mukha.

Akala ko nga remake ng Geisha ang napapanood ko. Sus, yun pala eh parang Johnson's & Johnson's Instructional Video On How To Abuse Face Powder lang pala.

= = = = =

Isa sa hamon ng buhay ko ay ang pagkakatayo ng eskwelahan ng Felix Memorial High School., dito sa tapat mismo ng bahay namen. Sana hindi na lang namatay si kauna-unahang Felix.

Matagal pa ang bakasyon at matagal ko pang aasahan ang isang matinding peace and quiet na idudulot ng pagbabakasyon ng mga impaktitang mga pag-asa ng bayan. Kung pwede lang pasabugin ko na 'to eh. Baka mamaya andyan pa yung isa sa kupal na magiging kurap na opisyal ng bayan at magpapabagsak ng ekonomiya ng Pilipinas.

Akala ko nung una, parang apartment complex lang para sa mga birhen ng mayor ang itinatayong gusali. Sayang tuloy yung dating nakabalandrang tennis court na nakatirik dun dati. May balak pa man din akong sumunod sa yapak ni Federer pero di na natupad.

Amityville School Edition

Eto nga pala ang naturang building na naabutan na ng pagpapalit ng mayor mula kay Felix papunta kay Mon Ilagan. Limang kwento ang taas ng gusaling yan, sa pagkakaalam ko. Tapos yung puno ng aratilis dyan sa litrato, patay na. Pinatay ng ingay ng mga estudyanteng walang pagpapahalaga sa pera ng bayan.

Bale merong 5 palapag, times 7, so 35 rooms sa side namin. Siguro merong mga nasa 35 na katao ang isang kwarto, so humigit-kumulang maraming maiingay na estudyante ang namemerwisyo sa masarap na umaga namen.

Sa kasalukuyan, idagdag mo pa yung nakulong na pusa dun sa tambakan ng lumang silya nila na magdamag ingaw nang ingaw.

Malapit lang sa bahay yan. Pag medyo na-tripan mong lakasan ang dura mo, posibleng tumama sa mukha nung titser ng Araling Panlipunan tuwing alas-kwatro ng hapon.

May dalawa o tatlong taon na yatang nakatirik itong eskwelahan na ito dito. At naalala ko pang hindi naging maligaya ang unang araw ng pasukan dito para sa buong street namen. Lalo na sa akin siyempre.

May sumpa yata ng kabastusan na iniwan yung mga karpinterong gumawa ng building dun sa mga estudyanteng gumamit ng building. Akala mo mga pinalaki sa ilalim ng lupa. Hindi pa nakakatuntong sa kwartong kapantay ng bubong ng ibang bahay. Wala naman kameng magagawa kasi pag-aari ng gobyerno to, kesa magreklamo kame at ipasagot samen ang gastos ng building at ipaako ang edukasyon ng may isanlibong estudyante, hinayaan na lang namen.

May magagawa naman talaga ako siyempre. Kaunting timpla ng gasolina, gaas, pulburang Bulacan, teknolohiya ng intsik, saka kaunting dasal na Latin, pwedeng ganito ang mangyare sa eskwelahan na yan:

Swerte na lang ang mga nag-cutting classes

Sayonara Mrs. Mathematics. Sayonara Eric. Sayonara Jane. Sayonara Mark. Sayonara sa lahat.

Pero alam mo kahit minsan wala pa akong nakikitang magandang teacher dyan. Puro matatanda. Sila kasi yung may commanding power at may kamay na bakal laban sa kakulitan ng mga bata. Naalala ko si Miss Flora nung Grade 5 kame, nagwalk-out sa amin sa sobrang kaguluhan namin. Ewan ko kung naguumiyak siya sa CR sa sobrang inis sa amin pero kasi masyado pa siyang bagito eh isinibak agad sa kawalang-hiyaan namin. Pang-grade 1 lang ata ang pasensiya niya. O baka naman pang-grade 1 lang ang pang-aabusong kaya niyang isautak. Ayos pa man din ang teacher na yun, panalo sa ganda at mabait at mahinhin at bumubuka ang blouse niya sa mammary area kapag nagsusulat sa blackboard. Saka Filipino ang tinuturo niya kaya agad kong naging paborito ang Filipino sa edad kong yon.

At alam na din ng kaklase ko ang terminong walk-out nung panahon na yon.

Nung unang araw ng pasukan ang mga estudyante, para silang mga sisiw na bagong lipat sa kulungan. Maliliksi at maiingay.

At masarap ding tuhugin ng patpat at isugba sa apoy.

Ang isa sa mga bagay na naisipan nilang gawin sa unang linggo nila ay ang gamitin ang taas ng building para sa kanilang eksperimento.

Ang subject ng experiment: Aerodynamics.

Binilhan sila ng magulang nila ng mga notebook para gawing eroplanong papel na wala pang kalahating minuto ang itinatagal sa hangin. May gusto yatang mensaheng iparating sa mga bubong namin kaya panay ang subok nilang makalikha ng perpektong eroplanong papel. Dapat nagseminar muna sila samen para maturuan ko kung paano gamitan ng bolpen ang pakpak ng eroplano.

Maingay at magulo ng unang araw. Masarap silang batuhin ng patis, toyo, suka, paminta, bawang at sibuyas at gawing pulutan. Kilawing nguso ng maingay na bata.

Ang masama pa nito eh yung araw-araw na National Anthem. Nakaspeakers pa sa buong campus. Kahit Pilipino ako, di ko ipagpapalit sa nasyonalismo ang ilang oras ng tulog. Paano mo maiipagtanggol ang bayan kung puyat ka at walang maisagot sa exam dahil yung isang oras na itutulog mo, ikinanta mo na lang ng Lupang Hinirang.

Tapos siyempre ko-combo ng Panatang Makabayan yan at yung finale eh yung hymn ng eskwelahan na may kasama pang padyak sa mga bandang katapusan ng kanta. Mahigit-kumulang sigurong isanlibong estudyante ang sabay-sabay na papadyak. Harinawa'y malaglag silang lahat sa mga susunod pang padyak.

Wala ding makapalag dyan sa mga bata. Bata pa lang may mga pick-up line na. At tinetesting nila kay Aling Maring at sa kasambahay namin.

"Ate, ang ganda mo naman!"
"Nay, tingin ka dito, type kita."

Ang masama nito ni minsan hindi ako hiniritan ng ganun. Puro sutsot lang ako at hindi ko pa alam kung babae o matandang teacher ang gumagawa nun. Nakahubad na ako, miski man lang asarin akong may buhok ako sa utong, di ko narinig.

Yung kinakapatid kong kapitbahay namen, di na nakatiis. Pinagtestingan ng kwitis yung mga classrooms. Pero isang piraso lang naman, na lalo pang nagpa-ingay sa mga tiyanak na yun. Pero dahil alam mo namang kapag kinamot mo ang pantal, mangangati lalo, ayun, lalong umingay. Kaya naman di na nagdalawang-isip ang kinakapatid ko na ilabas ang pekeng toy gun. Oo, pekeng toy gun. Tinutukan lang naman.

Kaya naman nabahala ang mga teacher kasi hindi nila alam kung paano ipapaliwanag sa magulang ng mga bata ang butas na ulo o baga ng mga bata kung sakaling hindi nakapagtimpi si kinakapatid at kung sakaling tunay na real gun yun.

Hindi naman nagpatagal pa ng hustisiya si Aling Maring. Pinuntahan niya ang opisyales ng eskwelahan para kausapin ukol sa seryosong kalagayan ng mga nakatira sa street na katapat ng school. Mabait naman ang nakausap ni Aling Maring kaya nagawan na ng solusyon kahit paano.

Ang naging solusyon? Cabinet.

Nailagay na sa cabinet ang mga bata at nailibing na ng buhay. Iginapos na ang mga pinakamaiingay at pinagmumog ng kumukulong asupre. Yung mga nagpapalipad ng eroplano, diniretso na agad sa NAIA para igapos sa pakpak ng Cebu Pacific. Ang mga malalanding mag-aaral, nasa kwarto ko at naglilinis, pero di naman sila nakagapos. Gusto kong nasa tama silang pag-iisip at hindi drinoga kapag nasa bahay namin sila.

Sa ngayon, maingay pa din sila at wala na kameng magagawa. Matapos ang ilang taon, naging normal na din ang ingay at mas mukhang magiging sagabal pa sa pamumuhay namen kung mawawala sila. Kumbaga para na silang kulugo na tumubo sa balat. Nakakairita pa pero di naman masakit.

Naging normal na ang ingay at naging sanay na ang lahat sa munti nilang panggagago.

Pero ikinukunsidera ko pa ding bumili ng Airsoft o di kaya ng paintball gun. Mas mainam kung airgun.

Pero dahil sa nagtitipid ako ngayon, sumpit muna at karayom na kinalawang na sa pagkakababad sa ihi ng daga ang gagamitin ko kapag minsang inatake ako ng kawalang-pasensya.

Happy schooling to you children.