Gentleman

Sabi nila, ang basehan ng pagiging isang gentleman ay ang pisikal na kaanyuan niya: ang postura nito, tamang tikas, may makisig na katawan, tamang tikwas ng buhok, bagong ahit ang bigote at kilay, bango ng katawan at hininga na nakabubuntis, nakamanicure, pantay na tabas ng mukha na parang kinatam, kwadradong baba, diretsong titig na nakapagpabukaka ng hita, matalas na tingin, taas-noo, makintab na sapatos, pormal na pananamit, yung tipong nakabarong o di kaya'y naka-Americana, at may makislap na pagngiti. At siyempre, nagsepilyo, naligo, at bagong-bihis sa oras na nakita mo ang kanyang magandang porma.

Sa madaling salita, hindi yung asawa ng presidente.


Ikalawa naman ang ugali: kagalang-galang, mahinahon ang pananalita, intelehente, may paggalang sa mga kababaihan, marangal at may moralidad at may posibilidad ding hindi nanonood ng pornograpiya. Maaari ding may paninindigan sa bawat salitang binibitawan at alam mong kampante ka sa katotohanan ng kanyang mga sinasabi.

Sa madaling salita, hindi yung may-ari ng blog na ito.


Simple lang akong tao.

Di ako magarbo sa damit, di ako magarbo sa pagkain.

Hindi ako madirihin, at hindi ako kyeme sa mga echos, charot, at mga eklavu sa kapaligiran ko.

Pwera na lang minsan kapag inaatake ako ng aking pagkamalungkutin and my conio mentality that I cannot make iwas to like, mag-inarte to my companions and friends and all.

At kung pasimplihan din lang ang paguusapan, siguro masasabi mong isa ako sa pioneer ng simplicity.

Consider this equation.

You have 2 apples. You eat one apple. How many apples do you have left?

Isa na lang.

O diba? Simple lang.

And at the same time, pointless.

Exactly, pointless ang equation.

At pointless din maligo kung hindi ka naman aalis ng bahay.


Ganun ako ka-simple. Kung wala namang mahalagang pupuntahan, mga taong makakasalamuha, o di kaya eh presidenteng kakamayan, bakit pa ako maliligo?

I consider myself as an environmentalist. Tumulong sa kalikasan sa kahit anong paraang makakaya ko.

Isa na dito ang pagtuklas at paggawa ng natural na insect repellent at walang halong kemikal. At
magmumula ito sa hindi ko pagligo. Isipin mo nang adhikain ko ito.

Ganito yan. Sa pamamagitan ng hindi ko pagligo, makakakalap ako ng kakaibang amoy (amoy kupal, utot, et. al) at kapal ng libag upang layuan ng iba't-ibang klase ng peste ang pwesto ko.

Perpek?

Kung maisasabote ko lang ang amoy ko pati ang by-products ng katawan ko mula sa eksperimento kong ito, maisasalba ko ang ekonomiya ng Pilipinas.

Akala kasi ni Aling Maring eh swerte lang ang pumapasok sa bukas na pintuan ang bintana ng bahay na palaging nakabukas. Di niya na ikunsidera ang mga lamok eh kasya din sa pintuan at bintana.

Pero may drawback ang eksperimentong ito. Kumbaga kay Incredible Hulk na nagkakaroon siya ng hindi kakontrol-kontrol na lakas at emosyon, ang sa adhikain ko naman eh mas magiging matagumpay ako sa isang pagiging human repellent. So far, umabot ako sa apat na araw sa aking adhikain. Kinailangan ko na talagang maligo dahil tinubuan na ako ng pigsa sa aking hita.

Isa lang naman siya kaya di pa ako natatakot. May natitira pang kapirasong hygiene sa katawan ko para maudlot ako sa layunin ko.

Kapag umabot ako sa isang taon, pusta ko pati mga ispirito hindi na ako lalapitan. Baka pati ang Diyos magsawa nang bantayan ako eh. Mistula na daw siguro akong sibuyas kapag pinanonood.

Masakit sa mata ang singaw ko.

Figure 1: Cartographic sketch of my Pigsa(Boil)

Kung makikita mo sa litratong ito, ang pulang bahagi malapit sa aking singit ang pigsa na dulot ng mainit na singaw ng katawan. At dahil sa itinuturing ko din na duktor ako nung nakaraang buhay ko, minarapat ko nang gupitin ang naturang pigsa upang hindi pa muling makaabala sa aking paglalakad.

Dangan kasing ang naturang pigsa eh kumikiskis sa magkabilang hita kaya nakakairita na.

***WARNING: Don't try that at home. I am a professional loser that's why I am entitled to self hurting and the likes. If you want to hurt yourself, try watching BME Pain Olympics and somewhere in between the film it's going to hurt.***

Hindi ko naman paabutin ang research ko sa puntong dadayuhin na ako ng mga minero dito sa bahay dahil tinubuan na ako ng minahan sa singit ko. Baka madestino na bigla dito sa bahay si Kuplite sa paghahanap ng ginto sa kili-kili ko. Sorry na lang kung kamote lang ang abutan niya. Yun lang kasi ang nabubuhay sa ganitong klase ng masangsang na atmospera ng katawan.

At isa pa, ang hindi pagligo ay pagtitipid. At ika nga ni boss Cabron, ito din daw ay pag-iimpok ng libag. Mahal ang tubig at mahal ang libag. Personal treasure ko ang libag galing sa research ko at sinisigurado kong makikita ko sila sa aking mga kuko sa umagang pagkagising ko, bago ako tuluyang maligo.

Kung hindi ka maliligo, hindi ka magpapalit ng damit. Damit meaning underwear, sando, at shorts. Boxers lang naman ang suot ko kaya mapresko sa kailaliman ng aking balls at singit. Yun nga lang, delicate situation.

(Wala kasi akong kwarto kaya sa sofa lang ako natutulog. At baligtad ang timezone ko. Gising sa gabi, tulog sa umaga. Nung minsan ngang humilata ako sa sofa, wala na akong nalaman sa paligid. Pagkagising ko, may tuwalya na sa tumbong ko. Nasilayan ata ni Hazel ang nakadungaw na kahihiyan kaya naman nagreklamo siya kay Aling Maring. Ayun, tinakluban para naman hindi kahiya-hiya kung may dumating na bisita.

Pangalawa sa basahan sa lababo, ang shorts ko ang pinakamaruming piraso ng tela sa buong bahay. May dalawang linggo atang hindi napapalitan at hindi nalalabhan. Kung maliligo ako, yun ulit ang isusuot ko. Nag-iiba na din ang kulay niya at medyo mahirap nang itupi, matigas-tigas na din ng bahagya.

Pero siyempre nagtira naman ako ng kaunting kahihiyan sa mga tao kaya nagpapalit ako ng underwear. Sa kabutihang-palad, dalawa naman sila kaya walang problema, may pamalit agad sa oras na kailanganin. Di na kailangan pang bumili ng bago, kilala ko ang katawan ko at nararamdaman kong uurong ang size ng etits ko kapag nakakaranas ng bagong texture puwera sa kamay ko at dalawang piraso ng microwaved meat.

Ang sando ko naman ang nagsisilbing pamunasan sa lahat ng daanan ng kamay ko. Mantika ng pritong manok, sarsa ng lumpia, at pamunas sa nguso. Yung puting sando, nagiging off-white di dahil ng libag, kundi dahil ng sangkap ng pagkain. Kasalanan ko bang yun ang pinakamalapit na pamunasan kapag pasmado ako o kaya bagong kain? Hindi naman diba? Pagbibigyan ko naman yung shorts ko, siya na ang bahala sumalo sa libag-singit at natuyong kupal. Iba naman ang itotoka ko sa sando ko.

Kilala na nga ako sa bakery samen, nakahanda na yung dalawang stick ng yosi malayo pa lang ako sa kanila. Kilala na agad ako sa getup kong floral beach shorts at off-white smudged sando with taong-grasa aura. Nagugulat nga sila kapag nakabihis ako, ngiting-ngiti saken si ateng vendor. Siguro sa loob-loob niya, nagpapasalamat siya sa kalangitan at nagkaron ako ng kaunting pagpupursige na magmukhang nakatira sa bahay at hindi sa bangketa.


Nabanggit nga ni Damdam na normal na proseso ng katawan ang pagpapalit at pagbabakbak ng balat at pagbabakbak ng patay na cells ng balat.

Eh ang katuwiran nga eh kung nasa bahay ka lang naman, wala namang maapektuhan ng "molting" process mo, at sanay ka naman sa sarili mong amoy, hindi mo na pagkakaabalahan pa ang maligo.

Yun lang naman ang sa akin.