Thought Broth 01

Nakakatuwa ang isipan ko. Marami siyang mga bagay na sinasabi sa akin sa tuwing naglalakad ako o di kaya eh nakasakay sa sasakyan pauwi. Madami siyang kwento at mga aral na pilit niyang ipinaiintindi sa akin. Mga bagay na nakapagtatanggal ng ngiti sa labi ko upang palitan ng mga katagang "oo nga naman no?", "dapat nga pala..." , at mga kung anu-ano pang kaseryosohan na makapagpapaunawa sa akin sa mga bagay tungkol sa buhay. Pinamumukha niya sa akin mga katotohanan na hindi ko nakikita kapag nakangiti ako o di kaya ay nagsasaya.

Salamat sa isipan ko, ibinabalik mo ako sa realidad.

========

Habang naglalakad ako sa underpass ng Rufino papuntang PBCom Towers, naisip ko kung gaano ka-simple ang buhay noong bata pa ako. O di kaya naman nung ipinagbubuntis pa ako ng nanay ko. Kahit wala akong maalala, ang alam ko lang nakalutang lang ako nun habang humihigop ng mula sa nanay ko, gamit yung pusod kong parang fancy straw lang ang dating.

Siguro marami nang nakarinig nito, at maski ako eh maraming beses ko na ding naririnig sa mga kapatid ko at ilang mga tao na mas masarap ang mag-aral at maging estudyante kaysa sa magtrabaho. At ako naman eh nakatyempo ng mga kapatid at talagang pinaniniwalaan ko ang mga sinasabi dahil makikita mo sa kanila mukha nila ang pagod sa tuwing galing sila sa trabaho. Pwede na silang commercial model ng Stresstabs at Sustagen Premium at the same time.

Mahirap ang ginagawa kong trabaho kapalit ang mababang halaga ng sweldo. Palaging nag-iisip at nag-iisip pa lalo. Hindi ko gusto pero pinipilit kong gustuhin sa kagustuhan kong magkaroon ng kaalaman sa mga bagay na gusto kong matutunan. Alam kong mas malaking reward ang makukuha ko dito pagdating ng panahon kaya naman sinisikap kong matuto.

Pero sa halaga ng kinikita ko, mukhang magagamit ko ang ideyolohiya ng pagtitipid. Nararamdaman ko na ang mga halimaw na papel sa bahay na tinatawag na BILLS. Kuryente bills, tubig bills, internet bills, cable bills. Sana kamag-anak ko na lang si Uma Thurman para ipa-kill bills ko na ang mga lintek na gastusin yan. Automatic na yun syempre, ang pagbabayad ng mga gastusin sa bahay. Tulong na lang sa ate kong naghihikahos na sa pagbabayad niya sa karamihan ng mga bayarin sa aming araw-araw na pangangailangan. Minsan sa gamot ni ermat at sa mga miscellaneous fees na kailangan nila.

Ang oras, sadyang mabagal sa tuwing wala kang ginagawa. Yung tipong hinihintay mo na lang ang buong araw para matapos at makauwi ka na dahil wala ka nang kabulastugang magawa at wala ka pang maisulat sa blog mo. Pero kapag tambak ang trabaho at may deadline, parang sinindihang mitsa ng paputok ang oras. Nagmamadali ito at kumakaripas na ubusin ang buong araw at lakaran ang lahat ng number nung maikli niyang kamay. Mapasulyap ka lang ng isang beses eh tatlong oras na agad ang nakalipas sa parang dalawang minuto mo lang na pagtatrabaho.

Ang sarap tuloy kung totoo man na ang plano ng buhay ay pabaligtad [tulad ng isang quote na natanggap ko sa text] na ang buhay daw ay mas mainam kung magsisimula tayo bilang mga matatanda, papunta sa kabataan. Mabubuhay ka bilang isang matandang ulyanin hanggang sa maging maayos na ang kalagayan mo upang magtrabaho ka sa loob ng marahil ay mga 40 taon. Magtatrabaho ka para may panggastos ka sa kabataan mo. Magtatrabaho ka hanggang makaabot ka sa punto na bata ka na at puro pambabae, pag-aaral sa eskwelahan, kabulastugan, kalokohan at bisyo ang aatupagin mo. Tapos mag-aaral ka hanggang makaabot ka ng highschool, elementary, kinder at bumata ka para alagaan ka ulit. Wala kang iisipin kundi ang mga pambatang bagay tulad ng pagligo sa ulan at pagkain ng candy ng patago. Ang pag-aaral na bumangon sa gabi upang huwag maihi sa kama, pati na din ang pagiging bibo sa harap ng mga kamag-anak. Pagkatapos ibabalik ka sa sinapupunan at lulutang ka sa loob ng siyam na buwan. Ang pinakahuli ay ang matatapos ang cycle ng buhay mo bilang isang orgasm.

Sweet.