YEHEY! Ito ang matinding sigaw ng puso ko, ganun na din ng puwit ko. After more than 10 years of battling the war against mahirap na pagpapalubog ng tae, finally ay maaari na kaming mabuhay nang hindi na umaasa sa pambomba ng toilet! God is good!
Maraming salamat pala sa tatay kong si Mang Lucio, sa kuya kong si Dennis, at sa pamangkin naming si Sandy. Kung hindi dahil sa kanila, hindi maiisakatuparan ang pangarap naming magkaroon ng maginhawang buhay-pagtae.
Kung nagbabasa ka ng blog na ito noon pa, alam mo na siguro kung anong klaseng hirap ang dinadanas namin tuwing tumatae kame. Maging ang mga kaibigan kong nakapunta na sa bahay, pinipilit na lamang na ipawis ang tae nila kaysa sa ilaglag sa inodoro dahil sa hirap na pagpapalubog.
Anyway, pictures:
 |
| This is what you call luxury! Anong sinabi ng mga putanginang mayayaman dito? DALAWANG TOILET, MUTHAFUCKA! |
 |
| Thank you for more than 30 years of your service. You may rest now, valiant toilet. |
 |
| Not a toilet-related picture pero ang cool ng metal-to-metal action kaya inilagay ko na din. |
 |
| Semi-finished product. Tabingi dahil may pagka-OC ako pero natataihan naman. |
Salamat at hindi na mahihirapan ang mga taong magpalubog ng tae. Bagong toilet, bagong buhay ika nga.
Magdulot sana ito ng ningning sa aming mga puso at swerte sa aming buhay.
Pero hindi hawak ng mga toilet ang kapalaran natin, gabay lamang sila. Mayroon tayong free will, gamitin natin ito.
Elongate...
Shorten...
